Day 1 - noon

http://www.youtube.com/watch?v=GWvqkDvv4mE

(Anatidaephobia – the fictional fear that somewhere, somehow, a duck is watching you. Πηγή: wikipedia)

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Φόβος απαντάται ως γιός του Άρη και της Αφροδίτης, θεότητες του πολέμου και της ομορφιάς αντίστοιχα. Κίνητρο και αντικίνητρο σύμφωνα με τον Ράιχ, χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο πέρας των αιώνων για να κινητοποιήσει ή να ακινητοποιήσει ανθρώπους και μάζες. Αυτό μας το θυμίζει και ο Elias Canetti, στο περίφημο Masse und Macht (Μάζες και Δύναμη), αλλά και ο δικός μας (αν κ όχι τόσο "δικός μας") Γεωργαλάς στη διαβόητη Προπαγάνδα. Πραγματικός ή φανταστικός, αν βρεί το δρόμο του να τρυπώσει στον εγκέφαλό σου, θα κατσικωθεί εκεί και καμία ψυχίατρος, κανένας σοφός Σαμάνος και κανένα μεσκάλ δε θα καταφέρει να στον βγάλει, εκτός και αν εσύ προσωπικά αποφασίσεις να αποχωριστείς την παρουσία του. Και ο κάθε φόβος, κατά πως φαίνεται, θέλει την παρέα του. Άλλους φόβους. Και την προσελκύει. Στο φόβο του αγνώστου, ή του θανάτου, έρχεται να προστεθεί ο φόβος της απώλειας της δουλειάς, του συντρόφου, των φίλων, του ευρώ, του Παπούλια, ότι τέλος πάντων διαλέξει ο καθένας από αυτήν την ανεξάντλητη δεξαμενή νευρώσεων. Μέχρι που στο τέλος, το αντικείμενο του φόβου περνά στο παρασκήνιο, για να παραχωρήσει τη σκηνή στον δικαιωματικό βασιλιά, τον Διάχυτο Φόβο. Εκείνον τον Άρχοντα Φόβο, που, σαν τη μουσική στα Σαγόνια του Καρχαρία, σου χαρίζει αυτό το μοναδικό συναίσθημα της απόλυτης παράλυσης, Τόσο τρομακτικό, τόσο καθηλωτικό, τόσο απόλυτο, αλλά και τόσο γελοίο. Σα να σε παρακολουθεί παντού μια γαμημένη, αδιάκριτη πάπια.