Day 6 - True Blood

http://www.youtube.com/watch?v=MiBhZIaJsQ4

( Fluffer:  A fluffer is a hired member of the crew of a pornographic movie whose role on the set is to sexually arouse the male participants prior to the filming of scenes requiring erections…πηγή: Wikipedia)

Όλοι οι άνθρωποι αναλαμβάνουμε ρόλους, σε παθητικό ή ενεργητικό επίπεδο, ρόλους εύκολους ή δύσκολους, ταιριαστούς ή αταίριαστους, που όμως προσδιορίζουν αυτό που τελικά είμαστε. Το οποίο τελικά δε φαίνεται και ποτέ, καθώς παραμένουμε σε μια διαρκή υπέρθεση καταστάσεων, και νεκροί και ζωντανοί ταυτόχρονα, σαν τη γάτα του Shrodinger. Ο παρατηρητής για να ανακαλύψει την αλήθεια, θα πρέπει «να ανοίξει το κουτί», αλλά επειδή το κουτί είναι τεχνικώς αδύνατο να ανοίξει, παραμένουμε ένα αιώνιο ερωτηματικό, να απασχολούμε τα υπόλοιπα ερωτηματικά που καθημερινά μας απασχολούνε.  

Ένα βράδυ, ήμουν δεν ήμουν 18, ήρθαν στο σπίτι η Ελένη, η Μάρθα και ο Αντώνης. Οι τέσσερις μας είχαμε αναπτύξει έναν ισχυρό δεσμό, κυρίως μέσα από τη μουσική και τις ουσίες. Η Ελένη, 20άρα τότε, είχε ξεκινήσει «θεατρικές σπουδές», έχοντας συμμετάσχει μάλιστα και σε δυο τρεις βιντεοταινίες της εποχής, ερωτικές τις έλεγαν τότε. Παρά το ταλέντο της, γρήγορα τα παράτησε («πολύ πίπα, αδερφέ μου»), ξανάδωσε πανελλήνιες και μπήκε στη νοσηλευτική. Πρωτοετής πλέον, ήταν εκείνο το βράδυ μέσα στην τρελή χαρά, καθώς είχαν ξεκινήσει στη σχολή να μαθαίνουν αιμοληψίες. Μας εξήγησε ότι είναι εύκολη διαδικασία και ανώδυνη, αλλά ότι ήταν απαραίτητο να κάνει συχνά πρακτική, «για να πάρει το κολάι».  Ένιωσα αυτόματα ότι το μπαλάκι θα έπεφτε σε μένα,  με δεδομένο ότι αποτελούσα το πειραματόζωο της παρέας και το γεγονός ότι περιστασιακά πηδιόμασταν κιόλας, είχε εντείνει την οικειότητα. Μου έταξε διάφορα προκειμένου να μου κάνει αιμοληψία, χρησιμοποιώντας κάθε απίθανο επιχείρημα («φαντάσου να θελήσεις να περάσεις στην ηρωίνη, δε πρέπει να ξέρεις πώς είναι?»)  

Λύγισα. Ξεκίνησε με τρεμάμενο χέρι να με τσιμπάει με τη βελόνα, γύρω στις δέκα φορές. Με κατηγόρησε ότι «δεν φαίνονται οι φλέβες σου, ρε μαλάκα» και απόρησα, καθώς μου ήταν αδύνατον να καταλάβω τι ήταν τότε όλα αυτά τα γαλάζια κορδόνια στον πήχη μου. Μετά από καμιά εικοσαριά προσπάθειες «άντε μάγκα μου, τυχερός είσαι, τελειώσαμε», ξάπλωσα στο κρεβάτι. Οι άλλοι δύο έφυγαν πανικόβλητοι, φοβούμενοι τα χειρότερα. Μείναμε η Ελένη και εγώ. Αφού ήπιαμε κ ένα τσιγάρο, γρήγορα βρέθηκα με την Ελένη από πάνω μου.  Καμία ανταπόκριση. Η επίδοξη νοσηλεύτρια χρησιμοποίησε κάθε πιθανή και απίθανη τεχνική για να κάνει το μικρό μεγάλο (χέρια, στόμα, πόδια, βυζιά), αλλά «το πουλί είχε πετάξει» (που θα έλεγε κι η θεία Κούλα). Με την Ελένη δεν ξαναπηδηχτήκαμε ποτέ, ούτε πέρασα στην ηρωίνη, μένοντας στην ασφάλεια της κόκας και της εθελοντικής αιμοδοσίας από επαγγελματίες.

Την είδα τις προάλλες σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο, προϊσταμένη στο τμήμα αιμοδοσίας. Της υπενθύμισα ότι μου οφείλει πολλά, καθώς η καριέρα της ξεκίνησε να χτίζεται στο δικό μου χέρι. Καθώς έσφιγγε το λάστιχο στο μπράτσο - ίσως ένα τσικ πιο δυνατά από ότι χρειαζόταν, ίσως και όχι - πέρασε απαλά το χέρι της πάνω από το παντελόνι μου, ψηλά στο μηρό. Με καθυστέρηση περίπου δύο δεκαετιών, ένιωσα τον μικρό μου εαυτό να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα που τότε είχε πεισματικά αρνηθεί. Σε όλη τη διάρκεια της αιμοληψίας, με χάιδευε στοργικά στο μπούτι και μου διηγιόταν αστείες ιστορίες για τα παιδιά της και για τον ενδοκρινολόγο άντρα της («δουλεύει κι αυτός εδώ, θα τον γνωρίσεις»), καθώς και για τις τεράστιες προσπάθειές της να αδυνατίσει.

Στο τέλος, με επέπληξε αυστηρά «έχεις πάρει δυο τρία κιλά, δεν κάνει», μου κόλλησε ένα χανσαπλάστ, κ με συνόδευσε μέχρι την πόρτα.

 Έφυγα ζαλισμένος, ένα λίτρο ελαφρύτερος, κρατώντας στο χέρι μια φρυγανιά και μια πορτοκαλάδα, χαμογελώντας με νόημα.

Δεν κατάλαβα τίποτα.