"…Διαφωνίες υπάρχουν, ακόμα και μεταξύ φίλων. Και η ζωή θα άξιζε ελάχιστα να τη ζούμε, αν βλέπαμε κάθε μικρή αψιμαχία σαν μέρος μιας μεγαλύτερης μάχης κι ενός ακόμα μεγαλύτερου πολέμου, προορισμένου να διαρκέσει όσο η καριέρα μας. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάθε αντιπαράθεση σαν στρατιωτική επιχείρηση, που μπορεί να κλιμακωθεί και να οδηγήσει σε μια ωραία, ευχάριστη σύγκρουση, που αποτελεί μέρος ενός πολέμου. Υπάρχει ένα όνομα για αυτούς του ανθρώπους. Ονομάζονται μαλάκες…..Stanley Bing – Ο Sun Tzu είναι πια για τα μπάζα?"
Αν δεχθούμε ότι στη ζωή υπάρχει σκοπός, μοιραία θα υπάρχει και δρόμος. Αν ο σκοπός σου είναι η γνώση, κατά την έννοια του Καστανέντα, ας πούμε, ίσως ο δρόμος να περνά από μάσημα πεγιότ, ατέλειωτες ώρες διαλογισμού και πνευματικά ταξίδια, παρέα με κάποιον ινδιάνο γιακί που μυρίζει μεσκάλ και τεκίλα. Ο σκοπός καθορίζει το δρόμο, με άλλα λόγια, αλλά αυτό στην καθημερινότητα δε φαίνεται να βρίσκει πάντα εφαρμογή. Υπάρχει και εκείνη η δεξαμενή ανθρώπων, που ο σκοπός τους - αν τελικά δεχτούμε ότι υπάρχει σκοπός - είναι απλά να τσαντίσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους, παρεμβαίνοντας έτσι στο δικό μας σκοπό, που δεν είναι τίποτα άλλο από το να ξεθάψουμε το τόμαχοκ του πολέμου και να τους ανοίξουμε στα δύο την αντιπαθητική τους καρκάλα.
Ο κύριος Γεωργίου ήρθε την Κυριακή το απόγευμα. Καθόταν απέναντί μου, χτυπώντας ρυθμικά στο γραφείο τα χοντρά, σαν λουκάνικα φρανκφούρτης, δάχτυλά του, τα οποία, στα μάτια ενός καθωσπρέπει ανθρωποφάγου του Ζαϊρ, θα θεωρούνταν ξεχωριστή λιχουδιά. Ήρθε έξαλλος να μου ανακοινώσει την αλλαγή που πρέπει να κάνουμε στα σχέδια. Η ετυμηγορία ήταν ξεκάθαρη. Χρειαζόμαστε κι άλλα υπνοδωμάτια. Η κυρία Γεωργίου, περήφανη μητέρα τριών εφιαλτικά άσχημων κοριτσιών, 14, 10 και 7 ετών αντίστοιχα, αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά την τύχη της, και το σύμπαν συνομώτησε να γεμίσει αυτός ο έρμος τόπος με Γεωργίου, χαρίζοντάς της αυτή τη φορά δίδυμα. Στο μυαλό του κυρίου Γεωργίου είχε εγκατασταθεί το αμείλικτο ερώτημα, πώς εγώ ως μηχανικός, δεν προέβλεψα αυτήν την διπλή εγκυμοσύνη, ώστε να σχεδιάσω κάτι που ουσιαστικά θα έμοιαζε λιγότερο με μεζονέτα και περισσότερο με οικοτροφείο, ώστε να εξυπηρετηθούν οι αναδυόμενες ανάγκες της οικογένειας.
Δόθηκε πραγματική μάχη. Οι υφιστάμενες 5 κρεβατοκάμαρες ("χρειαζόμαστε κ ένα γκεστ ρουμ, για τις φορές που έρχεται η μητέρα") ήταν ήδη πολλές και τα τετραγωνικά αρνούνταν πεισματικά να προσαρμοστούν στους διαρκώς αυξανόμενους Γεωργίου. Με καθησύχασε ("κάτι θα σκεφτείς, είμαι σίγουρος") και με παρότρυνε να δώ τον Σπύρο Σούλη στο Με το δεξί ("να πάρεις ιδέες"). Το καλύτερο το άφησε για το τέλος. Έπρεπε να δούμε λίγο και την περικοπή του budget. Ένιωσα σε πραγματικό χρόνο το αίμα να ανεβαίνει από τα πόδια προς το κεφάλι, σαν καρτούν.
Έφυγε ακριβώς τη στιγμή που, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Τζέρυ πετάει στο κεφάλι του Τομ ένα αμόνι. Μια ώρα και πέντε χριστοπαναγίες αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο κύριος Γεωργίου. Η πεθερά του. Εγκεφαλικό. Βαρύ. Να κάνουμε κράτει τη μελέτη, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. «Είμαστε τυχεροί» μου είπε. «Ίσως καταφέρουμε να αφαιρέσουμε υπνοδωμάτιο».
Δόθηκε πραγματική μάχη. Οι υφιστάμενες 5 κρεβατοκάμαρες ("χρειαζόμαστε κ ένα γκεστ ρουμ, για τις φορές που έρχεται η μητέρα") ήταν ήδη πολλές και τα τετραγωνικά αρνούνταν πεισματικά να προσαρμοστούν στους διαρκώς αυξανόμενους Γεωργίου. Με καθησύχασε ("κάτι θα σκεφτείς, είμαι σίγουρος") και με παρότρυνε να δώ τον Σπύρο Σούλη στο Με το δεξί ("να πάρεις ιδέες"). Το καλύτερο το άφησε για το τέλος. Έπρεπε να δούμε λίγο και την περικοπή του budget. Ένιωσα σε πραγματικό χρόνο το αίμα να ανεβαίνει από τα πόδια προς το κεφάλι, σαν καρτούν.
Έφυγε ακριβώς τη στιγμή που, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Τζέρυ πετάει στο κεφάλι του Τομ ένα αμόνι. Μια ώρα και πέντε χριστοπαναγίες αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο κύριος Γεωργίου. Η πεθερά του. Εγκεφαλικό. Βαρύ. Να κάνουμε κράτει τη μελέτη, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. «Είμαστε τυχεροί» μου είπε. «Ίσως καταφέρουμε να αφαιρέσουμε υπνοδωμάτιο».
Το τηλέφωνο αναχώρησε ολοταχώς για τον τοίχο, η πεθερά Γεωργίου ψυχορραγούσε στο Αγία Όλγα, δύο αγέννητα μωρά κάνανε σχέδια για τα νέα τους, πιο ευρύχωρα, υπνοδωμάτια, ο κύριος Γεωργίου έτριβε από χαρά τα βρωμόχερά του με το ανέλπιστο δώρο και εννιά χρόνια σπουδών χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου στην ταράτσα του οικοτροφείου του κυρίου Γεωργίου, έτοιμα να αυτοκτονήσουν στην άδεια πισίνα της δυτικής πρόσοψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου