Day 13 - Ο ηλίθιος

(...Αυτό που κάνει τα χρήματα πιο πρόστυχα και πιο μισητά από κάθε τι άλλο, είναι ότι σου δίνουν και ταλέντα. Και θα δίνουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου... Φ. Ντοστογιέφσκι - Ο ηλίθιος

Ο γιός μου, ήδη από την ηλικία των 5, έδειχνε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις κατασκευές. Συχνά τον παίρνω μαζί στις οικοδομές, του δείχνω κατασκευές σε όλα τα στάδια και φυσικά πηγαίνουμε στο τέλος να δει "τα σπίτια του μπαμπά" (μη χέσω..), μόλις ολοκληρωθούν. "Θέλω και εγώ να γίνω μηχανικός" μου λέει και εγώ επαναλαμβάνω τη γνωστή και προβλέψιμη επωδό "Έχεις χρόνο να αποφασίσεις. Πάντως σε ότι κάνεις, φρόντισε να το αγαπάς πολύ, ώστε στο τέλος να είσαι περήφανος για το τελικό αποτέλεσμα". Συμφωνώ ότι ως ατάκα μπορεί άνετα να προταθεί για όσκαρ κοινοτυπίας, αλλά από την άλλη, το παιδί είναι μικρό και είναι δύσκολο να του πεις ότι η εργασία είναι το καταφύγιο των ανθρώπων που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, όπως έλεγε κ ο Όσκαρ Ουάιλντ)

 

Έχω εγκαταστήσει ένα ρυθμό στο κάπνισμα. Καπνίζω ένα τσιγάρο ανά είκοσι λεπτά, δηλαδή τρία την ώρα, επί 15 περίπου ωφέλιμες ώρες (δηλαδή μείον ύπνος, φαί, παραμονή σε χώρους που απαγορεύεται το κάπνισμα) φτάνουμε τα 45 τσιγάρα, δηλαδή δύο πακέτα κ κάτι ψιλά.

Η κυρία Παπαδοπούλου από την πλευρά της, δεν καπνίζει, δεν πίνει καφέ, δεν χαμογελά, αλλά - δε γαμιέται -  είναι τώρα εδώ και φαίνεται διατεθιμένη να σπρώξει τα ωραία της λεφτά για να ολοκληρώσει ένα "έργο ζωής" όπως το ονομάζει η ίδια. Ένα εξοχικό στην ιδιαίτερη πατρίδα της (όσο ιδιαίτερο μπορεί κανείς να θεωρήσει το Δήλεσι), σε σχέδια που έχει επιμεληθεί και ετοιμάσει η ίδια, ως έμπειρη και ταλαντούχος συνταξιούχος συμβολαιογράφος.

Πέρασαν δυο βασανιστικές άκαπνες ώρες, όπου η κυρία Παπαδοπούλου μου εξηγούσε και μου εκθείαζε τα σχέδιά της, εγώ ανεβοκατέβαζα συγκαταβατικά την κουρούπα μου ("είναι εξαιρετικά τα σχέδια"), προσθέσαμε δύο επιπλέον τζαμαρίες ("τα λατρεύω τα bay windows"), ήπιαμε (ήπιε) τσάι με βότανα, φάγαμε (έφαγα) μπισκότα κανέλας και συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε την Τετάρτη, όταν θα τα έχω "δουλέψει λίγο τα σκίτσα".

Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ, αναρωτιόταν ο Καμύ και εδώ που τα λέμε, αυτό το ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται στη ζωή μας, αμείλικτο και βασανιστικό. 

Επιστροφή στο γραφείο με μια κούπα (σούπα) καφέ, καπνίζω πλέον εκτός ελέγχου, σχεδόν μανιακά, το έργο ζωής της κυρίας Παπαδοπούλου παίρνει το δρόμο της υλοποίησης, κοιτάζω ξανά και ξανά τα σχέδια  -"αυτά τα εξαίρετα σχέδια"-, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει κανένας (μα κανένας) απολύτως λόγος να πάω το παιδί στο Δήλεσι, χαμογελάω και πιάνω δουλειά.

Ο ηλίθιος.