(...Μου σύστησε να μην παραμελώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα. Αυτό ήταν κάτι που κατάφερνα να αποφεύγω, αλλά δε το άφηνα να γίνεται αντιληπτό. Ο Τομ πίστευε στο Θεό. Εγώ πήγαινα στην κυριακάτικη λειτουργία όπως ο Χάνσεν, αλλά πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να έχει τα λογικά του και να πιστεύει στο Θεό, κι έπρεπε οπωσδήποτε να έχω τα λογικά μου.....Μπορίς Βιάν - Θα φτύσω στους τάφους σας)
Κάθε πρωί, μα κάθε πρωί, με το που ανοίγω τα μάτια, αρχίζει η προσωπική μου διαπάλη. Την ονομάζω το προσωπικό μου "πεδίο του Μπάρντο", όπως το περιγράφει η θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών. Αυτή η μεταθανάτια πάλη με τον εαυτό σου, που θα σε οδηγήσει - αν φυσικά σε οδηγήσει ποτέ - στην απόλυτη εσωτερική επίγνωση. Γιατί ο ύπνος, κάθε ύπνος, είναι και ένας μικρός θάνατος, αλλά μετά σκέφτομαι, ότι και κάθε ξύπνημα το ίδιο είναι. Για να ξεκινήσει μια μέρα, πρέπει κάτι να πιστεύεις, κάπου να προσευχηθείς ή κάτι να πίνεις. Έστω δύο σταγόνες μπέρμπον σε έναν αχνιστό καφέ. Ή στη ζεστή σοκολάτα. Έφυγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου