Day 10 - Το πουλί

 

 

(...Ένα μοναχικό πουλί πρέπει πάντα να έχει το ράμφος του στραμμένο στον ουρανό , να πετά πάντα στο πιο ψηλό σημείο του και να μην αναζητά την συντροφιά κανενός, ούτε καν των ομοίων του.. Carlos Castaneda)

Αν η αρχή του Pareto είναι σωστή, και πράγματι το 80% των αποτελεσμάτων παράγεται από το 20% των αιτιών, πιστεύω ακράδαντα ότι το 80% των πονοκεφάλων μου προέρχεται από το 20% των συγγενών μου. Με δεδομένο φυσικά ότι διατηρώ σχέσεις με μικρό ποσοστό των συγγενών μου (μικρότερο ακόμα και του 20%, με αποτέλεσμα να μη βγαίνουν τα νούμερα), ίσως τελικά να μην χρειάζεται καν η επίκληση αυτής της αρχής για να αποδείξω αυτό το προσωπικό μου αξίωμα. Αυτοί που με ξέρουν, λίγο πολύ γνωρίζουν ότι είμαι τελικά μάλλον μοναχική ψυχή, δηλαδή μου αρέσουν οι φίλοι, οι συγγενείς, οι παρέες αλλά έρχεται σύντομα η στιγμή που δε βλέπω την ώρα να ξεκουμπιστούν ή να ξεκουμπιστώ και να φύγω. Ένας ψυχολόγος θα με χαρακτήριζε ενδεχομένως εσωστρεφή, ένα άτομο που δεν έχει αναπτύξει ακόμα εκείνες τις συναισθηματικές δεξιότητες που θα του επέτρεπαν την ομαλή συνύπαρξη με άλλους σε διάρκεια χρόνου. Ένας ψυχίατρος θα τόνιζε μια αποκλίνουσα συμπεριφορά, με τάση στις καταχρήσεις, ευερέθιστος, μονήρης, στο κατώφλι του αλκοολισμού και της παράνοιας. Και ένας αγράμματος ηλικιωμένος συγγενής μου θα σας το έθετε στεγνά  "Μαλάκας. Απλά μαλάκας. Ίσως όχι απλά μαλάκας. Αλκοολικός και μαλάκας".
Εγώ πάλι από την πλευρά μου, θα παρέθετα μια βολική ατάκα ενός σοφού σαμάνου δάσκαλου στην αρχή ενός ποστ (που θα αναφέρεται σε ιπτάμενες πούτσες), ίσως ανέβαζα και λίγο amos milburn να με συνοδεύει σε αυτή τη μοναχική, σνομπίστικη πορεία μου προς την πνευματική απογείωση, άντε κ δύο δάχτυλα ουίσκυ κ ένα πονστάν γιατί αρχίζει να νυχτώνει, θα έριχνα και δυο καντήλια ξεγυρισμένα που μου τελειώσαν τα τσιγάρα γιατί μου τα κάπνισε η μαλάκω η Κούλα κ πάει τελείωσε. Αύριο πάλι. Καληνύχτα σας.