(Όποιον και να ρωτήσετε θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους, τα ρεμάλια. Δεν τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μ' αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί μ' ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις...Τσάρλς Μπουκόφσκι - Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής)
- Κάτοψη Επίπεδο +01. Εδώ θέλω μια ενδιάμεση πόρτα.
- Θα τη βάλουμε.
- Και εδώ άλλη μία.
- Θα τη βάλουμε κι αυτή.
Η κυρία Δελλή θέλει δυο ενδιάμεσες πόρτες. Προφανώς για να μπαινοβγαίνει η αδερφή της η Μαίρη, που μαίρη ακούμε και μαίρη δε βλέπουμε. ("Where is Mona? She's long gone. Where is Mary? She's taken her along")
Δύο επιπλέον ενδιάμεσες πόρτες λοιπόν, α, και να μεγαλώσουμε τη μεζονέτα. Της πρότεινα να αγοράσουμε κ το διπλανό οικόπεδο. Δε γέλασε. Σπάνια γελάει. Με την άκρη του ματιού, είδα τον Χασάν. Αυτός κρυφογελούσε, αφήνοντας να φανεί μια υπέροχη σειρά από ασσύμετρα, σάπια δόντια. Αυτός δε θέλει ενδιάμεση πόρτα. Ούτε το δίπλα οικόπεδο. Ζει με τις τρεις (3) γυναίκες του πανευτυχής στο δικό του κοσμοχώρο, στο Κουκάκι. Σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν - μια γιγαντιαία παρτούζα διαρκούς ευφορίας, φαντάσου το - όπου τα προσωπικά του νέτρινα κινούνται ασταμάτητα πάνω- κάτω, δεξιά-αριστερά, πλάγια-πίσω, μέσα-έξω, μέσα-έξω και είμαι σίγουρος ότι δε θα ξόδευε ούτε μια σταγόνα από το σπέρμα του για να το χαρίσει στο στόμα της κυρίας Δελλή, που είχε στεγνώσει από το κακό του, αφού η μεζονέτα αρνιόταν πεισματικά να ξεπεράσει τα 500 τ.μ. που της επέτρεπε ο συντελεστής δόμησης.
Διάλειμμα για τσιγάρο και απογευματινό τσάι για δύο. Χασάν, στην υγειά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου