Day 70 - Baba O' Riley (Αποφένια)

(......Η "αποφένια" είναι η αυθόρμητη αντίληψη συσχετίσεων και νοημάτων γεγονότων άσχετων μεταξύ τους. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον K. Conrad το 1958 (Brugger).

Ο Peter Brugger του τμήματος Νευρολογίας της Πανεπιστημιακής Κλινικής της Ζυρίχης, δίνει παραδείγματα αποφένιας από το βιβλίο Occult Diary (Απόκρυφο Ημερολόγιο) του August Strindberg, με την περιγραφή του ψυχωτικού επεισοδίου του ίδιου το συγγραφέα:

"…..Βλέπει κλαδιά στο έδαφος και τα βλέπει σαν να σχηματίζουν ελληνικά γράμματα που τα ερμηνεύει ότι είναι το όνομα κάποιου και νιώθει ότι τώρα ξέρει το όνομα του ανθρώπου που τον καταδιώκει. Βλέπει κλαδιά στον πάτο ενός μπαούλου και τα βλέπει να σχηματίζουν την πεντάλφα..."

Σύμφωνα με τον Brugger, "Η τάση να βλέπουμε συσχετίσεις μεταξύ φαινομενικά ασυσχέτιστων αντικειμένων ή ιδεών πιθανότατα συνδέει την ψύχωση με την δημιουργικότητα...η αποφένια και η δημιουργικότητα μπορεί να ιδωθούν και σαν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος". Τότε, κάποιοι από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους στο κόσμο πρέπει να είναι οι ψυχαναλυτές και οι θεραπευτές που χρησιμοποιούν τέστ όπως το τέστ Ρόρσαχ και που βλέπουν πρότυπα παιδικής κακοποίησης πίσω από κάθε συναισθηματικό πρόβλημα. Ο Brugger σημειώνει ότι κάποιος ψυχαναλυτής νόμιζε ότι είχε βρει στοιχεία που υποστηρίζουν τη θεωρία του φθόνου του πέους, επειδή μετά από ένα τεστ περισσότερες γυναίκες από άντρες δεν επέστρεψαν τα μολύβια τους. Κάποιος άλλος ξόδεψε εννιά σελίδες σε ένα έγκυρο περιοδικό για να περιγράψει το πως οι χαραμάδες στα πεζοδρόμια είναι γυναικείοι κόλποι και τα πόδια είνα πέη, και το παλιό ρητό περί του να μην πατάμε στις χαραμάδρες στην πραγματικότητα είναι μια προειδοποίηση να μείνουμε μακριά από το γυναικείο όργανο αναπαραγωγής. Η έρευνα του Brugger υποδεικνύει ότι υψηλά επίπεδα ντοπαμίνης επηρεάζουν την τάση να βρίσκουμε νόημα, πρότυπα και σημασία εκεί που δεν υπάρχουν και ότι η τάση αυτή σχετίζεται με την τάση για πίστη στο παραφυσικό....Πηγή: www.skepdic.gr)

Μόνο η τρέλα μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο, ενδεχομένως για να μας βάλει σε ένα άλλο. Και οι ουσίες, φυσικά.

Έχουμε κοντά μας την κυρία Κομνηνού, που μας δείχνει τις φωτογραφίες του εξοχικού της στο Αίγιο. Μια πραγματική έπαυλη, με δωρικούς κίονες, αναγεννησιακά συντριβάνια και μικρά αγαλματίδια στην περίμετρο, που θα μπορούσαν να κάνουν τον Μπλέικ Κάρριγκτον να σκίσει το μεταξωτό ρομπάκι του από το κακό του. Όλα τόσο πλούσια, τόσο άφθονα, τόσο εκτός τόπου και χρόνου.

Και, μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες "Να, εδώ αχνοφαίνεται ο συγχωρεμένος ο άνδρας μου (σ.σ. ο οποίος πρέπει να εκτελέστηκε από τους ντόπιους για κατάχρηση κακογουστιάς), πίσω από το φυτό". Ούτε η φαντασία δύο πολιτικών μηχανικών και μιας αρχιτέκτονος, ούτε τα πρεσβυωπικά μου γυαλιά μπόρεσαν να εντοπίσουν τη φιγούρα του αδικοχαμένου σύζυγου πίσω από τον κάκτο που μας υποδείχθηκε. Κοιταχτήκαμε σιωπηλά μεταξύ μας. Παύση-βύσσινο-αεροπλάνο. Η κυρία Κομνηνού έγειρε κ πάλι το κεφάλι της προς τα κάτω, σχεδόν κολλώντας τα γυαλιά της στη φωτογραφία. "Αχ, όμορφος ήσουνα". Και αρχίζει μια ιστορία χωρίς συνοχή, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, για βιασμένες ψυχές, χαμένες ταυτότητες, παιδικά όνειρα, σχέδια ανέγερσης ορόφου, πισίνας, όλα μαζί, μια σουρεάλ στραπατσάδα, που για να την αναλύσεις θα πρέπει να έχεις διδακτορικό από τον Υalom και να έχεις μασουλήσει λιβάδια μεσκάλ.

Γέλασε δυνατά. Και χαμογέλασα κι εγώ.

Η κυρία Κομνηνού από δω και πέρα θα είναι ο δικός μου, ο κατάδικός μου Keith Moon, ο οποίος χτυπά το γεμάτο LSD κεφάλι του πάνω στο ταμπούρο, λίγο πριν καταρρεύσει μεγαλόπρεπα, στο κατάμεστο Cow Palace, ενώ τα ηχεία βαράνε στην τσίτα το θρυλικό Baba O' Riley.

Δεν με ενδιαφέρει πλέον η ψύχωση της φράου Κομνηνού, ούτε το σχέδιο της, ούτε το πλάνο ανακαίνισης, ούτε τα στατικά του εκτρώματος. Δεν ξέρω αν είναι αυτό της το χαμόγελο που με παρασύρει (και δε μπορώ να μη σκεφτώ τον Ντοστογιέφσκι, που λέει ότι μπορείς, από το γέλιο και μόνο, να πεις με βεβαιότητα ότι επιτέλους γνώρισες έναν καλό άνθρωπο), ή αν είναι αυτή η μαγεία που ξέρεις ότι θα ζήσεις, ακροβατώντας μαζί της μεταξύ αληθινού και φανταστικού, μεταξύ ψύχωσης και δημιουργικότητας.

Δεν ξέρω αν είναι τελικά η δική της η τρέλα που με απογειώνει, ή αν απλώς οι ιστορίες της ανάβουν το φυτίλι της δικής μου. Άλλωστε δεν είναι η φωνή που υπαγορεύει την ιστορία, έλεγε ο Καλβίνο, είναι το αυτί. Και εγώ μαζί σου κυρία Κομνηνού μου, ακούω μουσικές, βλέπω εικόνες, ανάβω τσιγάρο, γράφω και ετοιμάζομαι για το ταξίδι σου.

Για το ταξίδι μας.

Day 56 - Red High Heels

(....Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για τις απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» Ν. Τσόμσκυ - Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους)

Ο άνθρωπος, ως νοήμων (χα) ον, έχει ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς. Κοιτάζοντάς το πέρα από δογματισμούς και ιδεοληψίες, το μόνο τέτοιο σημείο, είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο θάνατος. Όμως ο άνθρωπος, παρότι η ζωή είναι το ταξίδι του θανάτου, διακατέχεται από μια ανεξήγητη αισιοδοξία, αυτή την αίσθηση του αθάνατου που όλοι νιώσαμε στην πρώτη μας νιότη. Και έτσι, κάνοντας αυτήν την "μεταφυσική υπέρβαση" - ας το φανταστούμε κάτι σαν το κβαντικό άλμα των ηλεκτρονίων - περνάει σε μια άλλη στοιβάδα, εκεί που και η παραμικρή μαλακία αποκτά την αξία της.
Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία διαφημιστές, πολιτικοί, ιεροκήρυκες (αλλά και ορισμένοι συγγενείς μας, ας μην κρυβόμαστε) χτίζουν τη στρατηγική τους, αναγκάζοντας έτσι τον ιστορικό και τον ψυχίατρο του μέλλοντος να τραβάει τις κωλότριχές του και να σκίζει τα πτυχία του.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών πάνω μας - πάνω μου - είναι να μεταθέτουμε τις εσώτερες επιθυμίες μας στο μέλλον, σε έναν υπέροχο φανταστικό κόσμο, στο nowhere land, που θα μας τραγουδούσε κι η Αλίκη (όχι η βουγιουκλάκη, η άλλη, της χώρας των θαυμάτων): "Είναι και αλλού ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς", αλλά αυτό το Αλλού υπάρχει μόνο στο Ρέντη ως λούνα παρκ και στη διεστραμμένη μας σκέψη ως υποκατάστατο δράσης.
 Και τι θέλεις δηλαδή να μας πεις, ρε μαλάκα, ότι δε σκεφτόμαστε? Ότι σκέφτεσαι μόνο εσύ? Εγώ θα την πω την αμαρτία μου: Συνήθως δε σκέφτομαι. Ζω παραδομένος στην καθημερινότητα και στις κάβλες μου. Και απλώς καταγράφω φωτεινές αναλαμπές, τα μικρά lucida intervala μου, όπου εικόνες από έρωτες, σαδομαζοχιστικά όργια, ακρογιαλιές, παιδικά καλοκαίρια, αποσπάσματα βιβλίων, χαμένα πρόσωπα κάνουν μια γρήγορη παρέλαση μπροστά μου, ζητώντας μου να τα καταγράψω.
Και είναι τυχερός, πραγματικά τυχερός, ο ψυχολόγος του μέλλοντος, που δε θα χρειαστεί να ασχοληθεί ποτέ με την ασημαντότητά μου. Γιατί δε πρόκειται να απελευθερωθώ ποτέ από τις εικόνες αυτές, σταθερά προσκολλημένος εκεί, σαν γέρος φετιχιστής μπροστά σε ένα ζευγάρι κατακόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες. Απλώς θα ζήσω τα μικρά μου όνειρα, τις δικές μου αλήθειες και ψέμματα, μέσα σ' αυτήν την απέραντη θάλασσα του σημαντικού και του ασήμαντου, ένας ιδιόρρυθμος καπετάνιος που κάνει το σεργιάνι του, επιστρέφοντας πάντα στο ίδιο λιμάνι.
"Γιατί και αλλού είναι ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς".

 

Day 30 - Spanking Lessons

(…..Κυρία Ντε ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Το σκήπτρο αυτό της Αφροδίτης, Ευγενία, που έχεις μπροστά στα μάτια σου, είναι ο κύριος παράγων της ηδονής του εραστή. Ονομάζεται το μέλος. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος του ανθρώπινου σώματος όπου δεν μπορεί να εισχωρήσει. Πάντα υπάκουο στα πάθη αυτού που το χειρίζεται, άλλοτε φωλιάζει εκεί (αγγίζει το πράμα της Ευγενίας): είναι η συνηθέστερη διαδρομή, με την πλατύτερη χρήση, αν όχι η πιο ευχάριστη. Αναζητώντας ένα πιο μυστηριώδες ιερό, ο ελευθέριος βρίσκει συχνά εδώ την απόλαυση (ανοίγει διάπλατα τα πισινά της Ευγενίας και δείχνει την τρύπα του πρωκτού). Θα επανέλθουμε σε αυτήν την ηδονή, τη γλυκύτερη όλων. Όποια τέλος πάντως να είναι τα στενά που προτιμά, ύστερα από μερικές στιγμές διέγερσης βλέπεις το μέλος να ξεπετά ένα υγρό λευκό και βλενώδες. Η έκκρισή του βυθίζει τον άνθρωπο σε ένα ντελίριο τόσο έντονο που του χαρίζει τις γλυκύτερες ηδονές που μπορεί να ελπίζει από τη ζωή.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Πόσο θα ήθελα να δω αυτό το υγρό να κυλά!

Κυρία Ντε ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Αρκεί να το παίξω με το χέρι μου. Δες πως ερεθίζεται όσο το κουνώ! Αυτές οι κινήσεις λέγονται ασέλγεια και στη γλώσσα της ελευθεριότητας η πράξη ονομάζεται μαλακία.

ΕΥΓΕΝΙΑ: Ω! Φίλη μου, άσε να μαλακίσω κι εγώ αυτό το ωραίο μέλος!

ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Δεν κρατιέμαι! Αφήστε την, κυρία, αυτή η αφέλεια με καβλώνει αφάνταστα! ...........Μαρκήσιος Ντε Σαντ – Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ)

Για να προχωρήσω από δω κ πέρα, χρειάζομαι σίγουρα ένα τσιγάρο ακόμα. Α, και οπωσδήποτε ένα μπέρμπον. Και αγάπη επίσης. Για την ακρίβεια, I need all the love I can get, που λένε οι αγαπημένες αδερφές του ελέους. Όταν ήμουν μικρός, είχα πραγματικό πάθος με τον Nick Cave - υπέροχη υπνωτιστική φωνή - και με τα χείλη της Μέλανι Γκρίφιθ. Τώρα ο Cave, πιο σταφίδα από ποτέ, ψευτοτζαμάρει με τους Grinderman κ τα κάποτε ζουμερά χειλάκια της Μέλανι τυλίγουν σήμερα την έξτρα σιλικόνη τους γύρω από τη δύστυχη πούτσα του Αντωνάκη, ο οποίος - χωρίς αμφιβολία - θα άξιζε μια καλύτερη τύχη. Όμως στη ζωή δεν παίρνεις πάντα αυτό που θες και τα παιδικά όνειρα καταλήγουν συνήθως στον κομό της θείας Κούλας, πάνω στο σεμέν δίπλα στις ληγμένες τζοκόντες. Κάτι ήθελα να πω τώρα, αλλά με ξέχασες.  
Με τούτα και με κείνα, μείναμε οι τρεις μας στο δωμάτιο, γυμνοί, να τρώμε πραλίνες κ να πίνουμε ένα τσιγάρο. Η μόνη επανάσταση είναι ο έρωτας και το spanking, όλοι το ξέρουν αυτό. Τούρλωσέ μου το κωλαράκι σου, άσε τη φίλη σου να πλυμμηρίσει το κορμί σου με φιλιά, νιώσε τις μυρωδιές, άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να σκλαβωθεί στην επιθυμία. Ένα μάθημα είναι η ζωή, ο έρωτας, η κάθε μέρα. Και ο χρόνος τελειώνει, καλύτερα μαζί παρά μόνοι, κάθε φορά και πιο ελεύθερη/οι, τικ τοκ, ντουμάνια παντού, lessons in love, κωλαράκι κατακόκκινο σαν cabernet, τικ τοκ, τικ τοκ, διαβολικό χαμόγελο, τικ τοκ, μαθήματα πόνου, alice in wonderland.

Alice: And how many hours a day did you do lessons?
The mock turtle: Ten hours the first day, nine the next and so on.
Alice: What a curious plan!!!
The Gryphon: That's the reason they're called lessons, because they lessen from day to day....

Day 29 - Fucking in a Free World

(……Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω απ' το κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα η Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτό το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του…  Μίλαν Κούντερα – Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. )

Ζω μια περίοδο τρέλας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Αν ήμουν ο Πικάσο, θα ήμουν τώρα στην κόκκινη περίοδο. Θα ζωγράφιζα μουνιά και ψάρια, θα πήγαινα σε μαγέρικα της Βαρκελώνης κ θα έτρωγα μέχρι σκασμού χωρίς να πληρώσω, χαιδεύοντας κοπέλες "απαλές σαν ροδάκινο, γυμνές σαν κοριτσάκια" που λέει κ ο Μπορίς Βιάν, μικρές χαρές δηλαδή, από αυτές που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και πιο υποφερτή. Ατελείωτες παρτούζες, με αρλεκίνους να κρυφοκοιτάζουν πίσω από φωτεινά παραβάν, πρόσωπα κομμένα στα δύο ή τα τρία, πεταλουδίτσες που γλωσσοφιλιούνται κρυφά πίσω απ' τα πορνεία της οδού Αβινιόν, τέτοια απλά, καθημερινά πράγματα. Βελούδινα ανάκλιντρα, μυρωδιά λιμανιού, γλάστρες με γιασεμί και χασίς, κι από πίσω στριγγή και παραμορφωμένη η φωνή του Johnny Rotten

The Captain's wife was Mabel,
to fuck she wasn't able,
so the dirty shits, they nailed her tits
across the barroom table

Ήμουν και παραμένω αισιόδοξος. Τα πράγματα ίσως να μην πάνε καλύτερα, αλλά εμείς θα πάμε. Σε πείσμα θεών και ανθρώπων. Μέσα σε ένα χαρούμενο αττικό φως, ή μέσα σε ένα άπλετο, ηδονικό, παραληρηματικό σκοτάδι. Κλείσε τα μάτια, χαλάρωσε και μην ανησυχείς για τίποτα. Άλλωστε, όπως λέει κ η Λούσυ στον Τσάρλυ Μπράουν "Όταν η ελπίδα πεινάει, την τρέφουν τα πάντα."

Day 17 - Blow Job

(.....Είναι αλήθεια πως για να πάρεις την απόλαυση χρειάζεται και να την δώσεις πρώτα. Μπορεί να πιστεύεις ότι κάνεις το καλύτερο δυνατό εκεί κάτω, αλλά υπάρχουν μερικά κολπάκια τεχνικές όσον αφορά το στοματικό έρωτα που μπορείς να μάθεις και να τον κάνεις να πέσει στα γόνατα από ηδονή. Δεν χρειάζεται να είσαι '' το βαθύ λαρύγγι'' για να τις εφαρμόσεις, άλλωστε και εδώ όπως και παντού, ρόλο παίζει ο τρόπος και όχι ο κόπος.

Ξεκίνα με τις βασικές κινήσεις για χείλια που αφορούν το στοματικό σεξ και γνωρίζεις ήδη να κάνεις.

1. Άκρη άκρη: γλίστρησε την ακρούλα της υγρής γλώσσας σου γύρω από το κεφάλι του πέους του, την ουρήθρα και σε όλη την περιοχή της βαλάνου. Είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιείς διαρκώς την άκρη της γλώσσας που θα φροντίζεις να την υγραίνεις, και να την περνάς πάνω από κάθε σημείο και κάθε εσοχή της εκεί επιδερμίδας μέχρι να ερεθιστεί όσο περισσότερο γίνεται.

2. Βούτα το σακουλάκι στο τσαγάκι: άσε τη γλώσσα σου να περιπλανηθεί σε όλο το μήκος του πέους από τη βάση μέχρι τους όρχεις. Χτύπα τους μαλακά με τη γλώσσα σου και αύξησε σταδιακά την ένταση. Έπειτα γέμισε το στόμα σου με ένα ή και τα δύο ''μπαλάκια'' του.

3. Οι γλυκιές μικρολεπτομέρειες: όσο πιο μαλακά και απαλά μπορείς, παίξε με το κεφαλάκι του πέους του. Πάρε την κορυφή του πέους μέσα στο στόμα σου και γαργάλησέ την με τη γλώσσα σου. Και φυσικά άφησέ τον να νιώσει την καυτή και υγρή ανάσα σου τόσο κοντά του.

4. Μουρμουρίσματα: τοποθέτησε τα σουφρωμένα χείλη σου πάνω στο πέος του και άρχισε να μουρμουράς ένα αγαπημένο σου τραγουδάκι. (Σημείωση του συγγραφέως: όχι το σαράντα παληκάρια, κάτι πιο μελωδικό) Οι δονήσεις θα τον κάνουν να ολοκληρώσει άνευ όρων.

5. Το δόλωμα: άφησέ τον να νομίζει ότι θα τελειώσει δίνοντας του ένα χεράκι στην ηδονή. Την κατάλληλη στιγμή και λίγο πριν ολοκληρώσει τοποθέτησε το πέος του στο στόμα σου και ρούφηξε το. ....πηγή www.womenonly.gr "Κρέμομαι απ' τα χείλη σου")

  

Και τι συμβαίνει αλήθεια με τα όνειρα όταν ξυπνάμε, τι γίνεται με την παιδική εγκληματικότητα (το γνωστό bullying) κ τελικά, αφού δεν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο, μήπως υπάρχει ζωή μετά?

Αν αφήσουμε στην άκρη την -ισχυρή ομολογουμένως - πιθανότητα να σε περιμένει μετά θάνατον σε μια σιδερένια πύλη ο Άγιος Πέτρος ή να χορεύουν τριγύρω σου ουρί που θα σε ταϊζουν ατζέμ πιλάφ, τι μπορεί τελικά να περιμένει σε αυτήν την μεταπραγματικότητα ο μισθωτός και ο χαμηλοσυνταξιούχος?

Είναι άραγε πιθανόν, εκείνη την ύστατη ώρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας, να βρεθούμε μπροστά σε ένα εκτυφλωτικό φως κ να παρευλάνουν από μπροστά μας όλοι οι άνθρωποι κ οι στιγμές της ζωής μας, σε ένα αργό, ξεθωριασμένο αγγελοπουλικό κάδρο? 

Ή να μπούμε σε ένα φωτεινό τούνελ που από τη μία θα έχει εμάς κ από την άλλη την Αγγελική Νικολούλη γυμνή, να χαιδεύει παθιάρικα τις ρώγες της, κρατώντας ένα κοντό μαστίγιο "γιατί υπήρξαμε άτακτοι", και αφού η επίγεια κόλαση δε μας συμμόρφωσε, θα αναλάβει πλέον η επουράνια, με όποια όπλα ενδεχομένως διαθέτει? (Μια εκδοχή που έμμεσα υποστηρίζει κ ο Ζάππα, στο γνωστό του πόνημα "Jesus thinks you're a jerk") 

Αυτά είναι τα ερωτήματα, φίλες μου, που έχουν απασχολήσει ιερείς, σοφούς, συγγραφείς αλλά και κοσμικές στήλες στο πέρας των αιώνων.

Από την άλλη, μπορεί και τίποτα από όλα αυτά να μην συμβεί κ κλείνοντας τα μάτια μας, απλά να κλείσουμε τα μάτια μας και να εξαφανιστούμε, όπως εξαφανίστηκαν  δισεκατομμύρια άλλες φιλενάδες μας στο πέρας των αιώνων, "χους ην και εις χουν απελεύσητω" και άλλα τέτοια καθησυχαστικά.

Ότι και να διαλέξει κανείς λοιπόν, καταλήγει στα απλά συμπεράσματα - στα οποίο έφτασαν, χρόνια νωρίτερα, πολλές άλλες φιλενάδες πριν από μας, όπως ο Μπωντλαίρ ή ο Πητ Τάουνσεντ - ότι ο θάνατος είναι μια γενετικά προκαθορισμένη ανεπάρκεια, μια τρέλα, με την οποία πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε, οι σκέψεις δεν αλλάζουν τις πραγματικότητες (άσχετο που δεν τις ξέρουμε), η φιλοσοφία είναι και θα είναι η τέχνη των δυστυχισμένων, το τέλος είναι πάντα τέλος - είτε σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή είτε όχι -, μια καλή πίπα είναι πάντα μια καλή πίπα, και - κατά συνέπεια - ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Ή, όπως το θέτει κι η Χριστίνα Σούζη: "Καααλό Σας Βράδυ"

Day 15 - Love or Die, μαλάκα μου

 (…..Και ενώ, μετά μικράν ανάπαυλαν, ητένιζε πάλιν τον ορίζοντα, μία άλλη φαντασίωσις εγεννήθη εις τον νουν του. Εις την φαντασίωσιν ταύτην, ωσάν να ήθελε να εκδικηθή την νεάνιδα των Αθηνών, ο Σπερχής έβλεπε τώρα τον εαυτόν του ως Τούρκον γενίτσαρον, να φονεύη διά φασγάνου τον εκλεκτόν της Βεατρίκης και, ακολούθως, να μαστιγώνη την ωραίαν κόρην, την οποίαν έβλεπε γονυπετή, επί παχέος τάπητος, με την κεφαλήν της εγγίζουσαν το δάπεδον, με το φόρεμά της υψωμένον μέχρι της οσφύος, με τον κώλον της γυμνόν και τουρλωμένον, ενώ οι ακάλυπτοι γλουτοί της καθίσταντο ρόδινοι και εν τέλει πορφυροί, υπό τα δηκτικά και συρίζοντα πλήγματα του καμτσικίου του, έως που από την ερυθράν πλέον σφαιρικήν επιφάνειαν των φλεγομένων οπισθίων της, ήρχισε να αναβλύζη το αίμα. Ο Ανδρέας Σπερχής ερρίγησε. Τώρα έβλεπε τον εαυτόν του να ανατρέπη την Αθηναίαν κόρην επί του τάπητος, και ενώ εκείνη εκραύγαζε, ζητούσα βοήθειαν ματαίως, έβλεπε τον εαυτόν του ο Σπερχής να ανέρχεται επ’ αυτής και με πριαπικήν φρενίτιδα θηριώδη να την βιάζη…..Ανδρέας Εμπειρίκος – Ο Μέγας Ανατολικός)

Μεγαλώσαμε και οι επιθυμίες μας έγιναν ανάγκες. Το ίδιο και οι φαντασιώσεις μας. Ακόμα και αν αυτές πολλές ξεπερνούν την "κανονικότητα", αυτό που θα ονόμαζαν οι φίλοι μας οι Γερμανοί Normalitaet. Από την άλλη πάλι, οι Γερμανοί ίσως είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μας μιλήσουν για Normalitaet, με επικεφαλής μια καγκελάριο που όταν χώρισε από το δύστυχο σύζυγό της, το μοναδικό αντικείμενο που επέλεξε να πάρει ήταν ένα ψυγείο.

Φυσικά, ούτε ο Εμπειρίκος, ούτε - πολύ περισσότερο - εγώ, δικαιούμαστε να ομιλούμε περί κανονικότητος, γιαυτό και στην καθημερινότητά μας επιλέγουμε την ανωμαλία ως τιμιότερη δίοδο έκφρασης και επικοινωνίας.

Για όλους εμάς λοιπόν, τους λίγους ή τους πολλούς, τους κακούς ή τους χείριστους, για μας γράφω. Για μας, που παραμένουμε πεισματικά ανώμαλοι (και ανόρμαλοι), που θεωρούμε ότι ένας γενναίος καβγάς αποτελεί απλώς την εισαγωγική πράξη σε ένα θυελλώδες γαμήσι, για μας που θα προτιμούσαμε να σπάσουμε το κεφάλι του άλλου από το να του πάρουμε συμβιβαστικά το μάικρογουειβ και την κουζίνα, για μας που, τελικά, το μοναδικό υπαρκτό δίλημμα που αποδεχόμαστε είναι το "αγάπη ή θάνατος". Για εμάς γράφω. 

Για εμάς τους δύο.  

Day 14 - Πρωκτικό Σεξ

(....Πολλές γυναίκες αποστρέφονται το πρωκτικό σεξ εξαιτίας της τραυματικής πρώτης δεύτερης ή τρίτης τους εμπειρίας. Όμως, δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Το σίγουρο είναι πως αν δεν είσαι ήρεμη και χαλαρή, θα πονέσεις. Αν πάλι εκείνος επιμένει να διεισδύσει χωρίς καμία προετοιμασία και πάλι θα πονέσεις. Αν δεν χρησιμοποιήσετε λιπαντικό, επίσης θα πονέσεις και θα παραπονέσεις. Για να ευχαριστηθείτε το πρωκτικό σεξ και οι δύο, υπάρχουν κάποια πράγματα που θα πρέπει να συμφωνήσετε μεταξύ σας, όπως το πότε θέλεις να γίνει, το πού και το πώς. Έπειτα, θα πρέπει να σε αφήσει να κινήσεις τα νήματα. Για παράδειγμα μπορείς εσύ να οδηγήσεις το πέος του αργά και στο βάθος που θέλεις. Άφησέ τον να διεισδύσει για 2,5 εκατοστά και έπειτα ζήτα του να βγει τελείως. Έπειτα, άφησέ τον να διεισδύσει για άλλα 2,5 εκατοστά και πες του να τραβηχτεί τελείως πάλι. Με αυτό το παιχνίδι του μέσα-έξω που θα συνεχίσετε να κάνετε για λίγο ακόμα, θα συνηθίσεις το πέος του και ο πόνος που μπορεί αισθάνθηκες αρχικά θα υποχωρήσει….πηγή: Πίσω πόρτα – Τα 6 κλειδιά της απόλαυσης www.womenonly.gr)

 

Οι καιροί αλλάζουν και δεν τους προλαβαίνουμε. Τις περισσότερες φορές χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, ήσυχα, ήρεμα, ύπουλα. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά όταν οι επιπτώσεις επεκτείνονται και στον δικό σου κώλο, συνήθως σου φεύγει η διάθεση για τραγούδι, χορό και 60's μπαλάντες.

Ίσως μπορούμε προετοιμαστούμε, ίσως δεν προλαβαίνουμε, ίσως δεν ξέρουμε πώς. Τα περιοδικά, οι φίλοι και οι συγγενείς είναι γεμάτοι συμβουλές και λύσεις. Στην πραγματικότητα, η μοναδική προετοιμασία που μπορείς να κάνεις είναι να δεχθείς τη νέα κατάσταση σχετικά αξιοπρεπώς,  χωρίς ουρλιαχτά δηλαδή και γαμοσταυρίδια - κατά το δυνατόν- , να χαλαρώσεις δηλαδή και να το απολαύσεις, σκεπτόμενος ότι εκατομμύρια άλλες φιλενάδες σου πριν από σένα, λίγο πολύ το ίδιο κάνανε, άσε που, και θέμα να το κάνεις, μάλλον δεν θα κερδίσεις και τίποτα. (Ξέρω ότι δε βοηθάω.)

Σε προσωπικό επίπεδο, θα ανάψω άλλο ένα τσιγάρο, και θα αφήσω το μυαλό να ταξιδέψει σε εκείνο το sunny afternoon των kinks, που με στοιχειώνει από παιδί. Ίσως να σκεφτώ και λίγο εσένα, "πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το τι και το ε" που λέει ο Ποιητής, ίσως κρυφοκοιτάξω μια μικρή φωτογραφία σου, ίσως χαμογελάσω, ίσως χαμογελάσεις και εσύ, και μου περάσει το τσούξιμο. Άντε να δούμε.