(....Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για τις απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» Ν. Τσόμσκυ - Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους)
Ο άνθρωπος, ως νοήμων (χα) ον, έχει ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς. Κοιτάζοντάς το πέρα από δογματισμούς και ιδεοληψίες, το μόνο τέτοιο σημείο, είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο θάνατος. Όμως ο άνθρωπος, παρότι η ζωή είναι το ταξίδι του θανάτου, διακατέχεται από μια ανεξήγητη αισιοδοξία, αυτή την αίσθηση του αθάνατου που όλοι νιώσαμε στην πρώτη μας νιότη. Και έτσι, κάνοντας αυτήν την "μεταφυσική υπέρβαση" - ας το φανταστούμε κάτι σαν το κβαντικό άλμα των ηλεκτρονίων - περνάει σε μια άλλη στοιβάδα, εκεί που και η παραμικρή μαλακία αποκτά την αξία της.
Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία διαφημιστές, πολιτικοί, ιεροκήρυκες (αλλά και ορισμένοι συγγενείς μας, ας μην κρυβόμαστε) χτίζουν τη στρατηγική τους, αναγκάζοντας έτσι τον ιστορικό και τον ψυχίατρο του μέλλοντος να τραβάει τις κωλότριχές του και να σκίζει τα πτυχία του.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών πάνω μας - πάνω μου - είναι να μεταθέτουμε τις εσώτερες επιθυμίες μας στο μέλλον, σε έναν υπέροχο φανταστικό κόσμο, στο nowhere land, που θα μας τραγουδούσε κι η Αλίκη (όχι η βουγιουκλάκη, η άλλη, της χώρας των θαυμάτων): "Είναι και αλλού ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς", αλλά αυτό το Αλλού υπάρχει μόνο στο Ρέντη ως λούνα παρκ και στη διεστραμμένη μας σκέψη ως υποκατάστατο δράσης.
Και τι θέλεις δηλαδή να μας πεις, ρε μαλάκα, ότι δε σκεφτόμαστε? Ότι σκέφτεσαι μόνο εσύ? Εγώ θα την πω την αμαρτία μου: Συνήθως δε σκέφτομαι. Ζω παραδομένος στην καθημερινότητα και στις κάβλες μου. Και απλώς καταγράφω φωτεινές αναλαμπές, τα μικρά lucida intervala μου, όπου εικόνες από έρωτες, σαδομαζοχιστικά όργια, ακρογιαλιές, παιδικά καλοκαίρια, αποσπάσματα βιβλίων, χαμένα πρόσωπα κάνουν μια γρήγορη παρέλαση μπροστά μου, ζητώντας μου να τα καταγράψω.
Και είναι τυχερός, πραγματικά τυχερός, ο ψυχολόγος του μέλλοντος, που δε θα χρειαστεί να ασχοληθεί ποτέ με την ασημαντότητά μου. Γιατί δε πρόκειται να απελευθερωθώ ποτέ από τις εικόνες αυτές, σταθερά προσκολλημένος εκεί, σαν γέρος φετιχιστής μπροστά σε ένα ζευγάρι κατακόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες. Απλώς θα ζήσω τα μικρά μου όνειρα, τις δικές μου αλήθειες και ψέμματα, μέσα σ' αυτήν την απέραντη θάλασσα του σημαντικού και του ασήμαντου, ένας ιδιόρρυθμος καπετάνιος που κάνει το σεργιάνι του, επιστρέφοντας πάντα στο ίδιο λιμάνι.
"Γιατί και αλλού είναι ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς".
Ο άνθρωπος, ως νοήμων (χα) ον, έχει ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς. Κοιτάζοντάς το πέρα από δογματισμούς και ιδεοληψίες, το μόνο τέτοιο σημείο, είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο θάνατος. Όμως ο άνθρωπος, παρότι η ζωή είναι το ταξίδι του θανάτου, διακατέχεται από μια ανεξήγητη αισιοδοξία, αυτή την αίσθηση του αθάνατου που όλοι νιώσαμε στην πρώτη μας νιότη. Και έτσι, κάνοντας αυτήν την "μεταφυσική υπέρβαση" - ας το φανταστούμε κάτι σαν το κβαντικό άλμα των ηλεκτρονίων - περνάει σε μια άλλη στοιβάδα, εκεί που και η παραμικρή μαλακία αποκτά την αξία της.
Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία διαφημιστές, πολιτικοί, ιεροκήρυκες (αλλά και ορισμένοι συγγενείς μας, ας μην κρυβόμαστε) χτίζουν τη στρατηγική τους, αναγκάζοντας έτσι τον ιστορικό και τον ψυχίατρο του μέλλοντος να τραβάει τις κωλότριχές του και να σκίζει τα πτυχία του.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών πάνω μας - πάνω μου - είναι να μεταθέτουμε τις εσώτερες επιθυμίες μας στο μέλλον, σε έναν υπέροχο φανταστικό κόσμο, στο nowhere land, που θα μας τραγουδούσε κι η Αλίκη (όχι η βουγιουκλάκη, η άλλη, της χώρας των θαυμάτων): "Είναι και αλλού ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς", αλλά αυτό το Αλλού υπάρχει μόνο στο Ρέντη ως λούνα παρκ και στη διεστραμμένη μας σκέψη ως υποκατάστατο δράσης.
Και τι θέλεις δηλαδή να μας πεις, ρε μαλάκα, ότι δε σκεφτόμαστε? Ότι σκέφτεσαι μόνο εσύ? Εγώ θα την πω την αμαρτία μου: Συνήθως δε σκέφτομαι. Ζω παραδομένος στην καθημερινότητα και στις κάβλες μου. Και απλώς καταγράφω φωτεινές αναλαμπές, τα μικρά lucida intervala μου, όπου εικόνες από έρωτες, σαδομαζοχιστικά όργια, ακρογιαλιές, παιδικά καλοκαίρια, αποσπάσματα βιβλίων, χαμένα πρόσωπα κάνουν μια γρήγορη παρέλαση μπροστά μου, ζητώντας μου να τα καταγράψω.
Και είναι τυχερός, πραγματικά τυχερός, ο ψυχολόγος του μέλλοντος, που δε θα χρειαστεί να ασχοληθεί ποτέ με την ασημαντότητά μου. Γιατί δε πρόκειται να απελευθερωθώ ποτέ από τις εικόνες αυτές, σταθερά προσκολλημένος εκεί, σαν γέρος φετιχιστής μπροστά σε ένα ζευγάρι κατακόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες. Απλώς θα ζήσω τα μικρά μου όνειρα, τις δικές μου αλήθειες και ψέμματα, μέσα σ' αυτήν την απέραντη θάλασσα του σημαντικού και του ασήμαντου, ένας ιδιόρρυθμος καπετάνιος που κάνει το σεργιάνι του, επιστρέφοντας πάντα στο ίδιο λιμάνι.
"Γιατί και αλλού είναι ωραία, όμως εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς".
Μετα απο καιρο, οι ιδιες λεξεις αποκτουν αλλο νοημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή