Day 9 - Θεσσαλονίκη

http://www.youtube.com/watch?v=xPGLNYAgL-8

(....δεσποινίς μην κάνετε πείσματα, έχει για όλους καθίσματα.. Μποστ)

Περνάμε πολύ χρόνο καθιστοί, και αυτό σταδιακά εξελίσσεται σε κυτταρίτιδα, φίλες μου. Σωματική και πνευματική. Ζούμε σε μια αίθουσα αναμονής του προσωπικού μας αεροδρομίου, πρωταγωνιστές στο δικό μας τέρμιναλ. Περιμένοντας. Θυμήθηκα το απιθανόπαιδο, που τον ρωτούσε ο κύριος Απίθανος "Τι κάνεις εδώ?", και εκείνο του απάντησε "Περιμένω κάτι απίθανο να συμβεί".

Αλλά αυτό το απίθανο σπάνια συμβαίνει κ αυτή η στάση αναμονής επιβαρύνει τη σπονδυλική στήλη και εντείνει την όψη φλοιού πορτοκαλιού, με αποτέλεσμα αυτό το εκνευριστικό mandarini effect, που τόσο συχνά μας ταλαιπωρεί, φιλενάδες μου. Στο επόμενο στάδιο της διαστροφής, όχι απλώς περιμένουμε κάτι απίθανο, αλλά συνήθως απαιτούμε από τους γύρω μας- για τους οποίους έχουμε προσδιορίσει μια αξία χρήσης και κατά προτίμηση της χρήσης που μας βολεύει - να κάνουν για μας αυτό το απίθανο, πράγμα συνήθως απίθανο να συμβεί.  

Έδώ είμαι λοιπόν. Αγκαλιά με το προσωπικό μου κόλλημα. "Εδώ στέκομαι και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς", που έλεγε και ο Λουθήρος όταν άκουγε τα μπινελίκια του από τις καθολικές ξεκωλιάρες φίλες του. Θεσσαλονίκη, βράδυ, λιμάνι, και κρύο. Ένα μπουκάλι και κάτι. Ναρκωμένος, πεισματικά ακίνητος, περιμένοντας κάτι απίθανο να συμβεί.